Een halve eeuw geleden reden we op de maan
We kunnen gerust stellen dat een halve eeuw later geen enkel merk - Land Rover niet, Jeep niet - ooit een terreinwagen van dit allooi heeft gefabriceerd. Een auto voor kosmische trips is voor veel aardse merken een brug te ver. Maar deze Lunar Rover klaarde het kunstje. Hij vertrok met de Apollo 15 en scheepte nadien in op twee soortgelijke missies: Apollo 16 en Apollo 17.
Zonder zuurstof
De Lunar Rover werd gezamenlijk ontworpen door GM en Boeing, die het oorspronkelijke ontwikkelingsbudget ver hadden overschreden. Hij voldeed aan een vrij strikte specificatie: een gewicht van slechts 250 kilogram en een laadvermogen van 490 kilogram. Er was niet meer dan een kist van 450 liter nodig om hem op te vouwen en op te bergen. Bij gebrek aan zuurstof op de maan kon hij natuurlijk niet worden aangedreven door een V8. Dus dreef een kleine 0,25 pk sterke elektromotor de vier wielen aan. De topsnelheid bedroeg… 14 km/u.
En het rijbereik, vraag je je misschien af? Ongeveer 10 kilometer. "Ja, toen al belachelijk," zegt de anti-elektrische lobby. Alleen was het bereik opzettelijk beperkt. Omwille van een goede reden: de astronauten moesten naar huis kunnen lopen in geval van een defect.
Overigens, de drie Lunar Rovers zijn nooit teruggekeerd. Ze wachten nog steeds op een ziel die terugkeert naar de maan, en hen misschien opnieuw opstart. Dat zou de extreemste "barn find" uit de geschiedenis zijn.
